Aanzet tot echt gaan leven
[Recensie] Een paar jaar geleden las ik al eens iets van Paulo Coelho, de Braziliaan die bekend staat om zijn boeken doorspekt met (spirituele) wijsheden. Sommigen krijgen er de kriebels van, anderen vinden het ontzettend inspirerend.
Veronika heeft een doorsnee leven in Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. Ik weet niet waarom Coelho voor deze stad heeft gekozen, want het had net zo goed in een andere stad kunnen spelen. Veronika beseft dat haar leven vanaf nu bergafwaarts zal gaan. Haar jeugd is voorbij en doorgaan met leven zal alleen maar meer lijden opleveren. Ze voelt zich totaal nutteloos als ze denkt aan alle ellende in de wereld. Dus besluit ze zelfmoord te plegen.
Dan komt er een vreemd stuk waarin Paulo Coelho in de derde persoon over zichzelf praat. Als ik redacteur was, zou ik dat eruit hebben gehaald, want het voegt niets toe en werkt alleen verwarrend met een vriendin die ook Veronika heet. Ook de vertaling van Piet Janssen vind ik middelmatig. Het is prima te lezen, maar soms vind ik het taalgebruik wat houterig of formeel. Maar misschien is dat in het Portugees ook wel zo.
De zelfmoord mislukt en Veronika wordt wakker in Villete, een luxe psychiatrisch ziekenhuis. De dokter vertelt haar dat ze dit wel overleefd heeft, maar dat ze binnen een week alsnog zal overlijden aan een hartaanval. Dit maakt iets los bij haar en ook bij de andere patiënten, die over het algemeen een heel saai gestructureerd leven lijden. Een grote groep zou de instelling wel kunnen verlaten, maar ze blijven liever binnen de veilige muren om hun regelmatige leven te leiden. Maar nu is daar dat meisje dat binnenkort zal overlijden.
Van drie medepatiënten wordt de levensgeschiedenis verteld en dit zijn degenen die samen met Veronika tot het inzicht komen dat ze willen gaan leven, écht leven, hun dromen waarmaken. Ze hoeven zich niets meer aan te trekken van wat anderen over ze denken, want ze zijn toch al voor gek verklaard.
“Je hebt niets meer te verliezen. Vele mensen gunnen zichzelf de liefde niet, alleen maar hierom: er staat zoveel op het spel, zoveel toekomst, zoveel verleden. Maar jij hebt alleen het heden.”
Als roman valt dit boek me tegen. De structuur haalt alle vaart uit het verhaal, doordat telkens het levensverhaal van een andere persoon uitgebreid aan bod komt. Maar de boodschap van het boek is duidelijk en het kan zomaar iets bij je losmaken, net zoals dat bij Veronika gebeurt.
—
Eerder verschenen op Lalaga
