"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Verzwegen

Zaterdag, 8 augustus, 2020

Geschreven door: Karin Slaughter
Artikel door: Nico Voskamp

Rauwer dan de werkelijkheid      

[Recensie] De twintig jaren die Slaughter al thrillers aflevert, hebben geen sleets effect op haar schrijfstijl. Integendeel: ook in deze nieuwe ‘Verzwegen’ zijn de zinnen soepel en doet ze merkbaar haar best om niet in maniertjes te vervallen. Ze gebruikt de inmiddels haar handelsmerk geworden standaardcombinatie van humor, gruwel en erg expliciete taal die goed werkt.

De proloog is hier belangrijk, omdat daar één van de twee lijnen (die in het verleden) begint waarlangs het speurdersduo (in het heden) op pad gaat. Die proloog begint ruig: studente Beckey Caterino vindt na een doorgehaalde studienacht geen eten meer in haar studentenkot omdat haar twee medebewoonsters alles hebben opgeschranst. Bovendien ligt Kayleigh in bed met het vriendje van haar vriendin.

Volgt een typische Slaughter-scène:

“’Niet tegen Nessa zeggen!’ Nog steeds in haar blootje kwam Kayleigh achter haar aan rennen. ‘Het stelde niks voor Beck. We hadden iets gedronken en … ‘

Kookboeken Nieuws

Elk verhaal dat die wijven vertelden begon met dezelfde vijf woorden. Toen Vanessa betrapt was terwijl ze Deneshia’s vriendje pijpte. Toen Kayleighs broer per ongeluk in de kast had gepist. Toen Deneshia Beckeys ondergoed had ‘geleend’. Ze waren altijd dronken of stoned, aan het rondneuken of elkaar aan het besodemieteren, want dit was geen studentenhuis, dit was Big Brother, waaruit niemand werd weggestuurd en waar iedereen gonorroe kreeg.”

Gezellige sfeertekening en lekker rauw. Het is haast jammer dat Becky Caterino een paar uur later, als ze gaat hardlopen in het bos, van achteren een hamer in haar hoofd geplant krijgt. Die aanval leidt wel weer tot actie in de huidige tijd, wanneer Will Trent en Sara Linton in een gevangenis een tip krijgen van een pedofiele inmate. De man beweert dat er nog steeds moorden worden gepleegd (op vrouwen) op exact dezelfde manier als toen (zie proloog). Dat is wonderlijk want de dader van die oude aanval is berecht en opgesloten. Tijd voor het dynamische duo om de waarheid boven tafel te krijgen. En snel, want de zandloper loopt leeg in hun nadeel: een aanslag op het volgende slachtoffer zal immers niet lang op zich laten wachten…

Aan de hand van de meestervertelster hinkstappen we tussen het verleden en heden heen en weer. Ze heeft het verhaal goed onder controle en stuurt de lezer bekwaam zijsporen op, zodat het raadsel van de dader tot op het eind bewaard blijft. In de tussentijd verveelt ze de lezer niet met langdradige subteksten maar zet ook op het conversatieniveau lekker weglezende dialogen neer. Hier nog eentje, omdat het zo goed is – Sara heeft ruzie gehad met Will en zit in een emotioneel dipje. Ze heeft haar zus Tess aan de lijn en er ontspint zich tussen de twee dames een adviserende conversatie:

“’Echt wel.’ Sara kreeg het ergste nauwelijks over haar lippen. ‘Ik weet niet hoe ik dit goed moet maken.’
‘Je zult het gewoon moeten uitzitten,’ zei Tessa, ‘Tijd is het beste medicijn.’
Weer een wijze raad van hun moeder.
‘Of je koopt iets bij IKEA,’ zei Tess, ‘en doet alsof je het niet in elkaar kunt zetten.’
‘Dat werkt vast niet.’…
‘Zou een handjob werken?’
‘Nee.’
‘Pijpen?’
‘Was dat maar zo.’
‘Rimmen?’
‘Hoe ging je sollicitatie bij de verloskundige vanochtend?’
‘Mwah,’ zei Tessa.”

De binnenwereld van vrouwen, dat is waar Slaughter zo goed over schrijft. Of zoals ze zelf in haar nawoord aan haar lezers zegt: “Jullie hebben vast niet door dat ik stiekem liefdesverhalen aan het schrijven ben. Spijkerharde, gewelddadige liefdesverhalen, maar toch…”

Ook verschenen op Nico’s recensies

Boeken van deze Auteur: