Het tegenovergestelde van perfect
[Recensie] Driehoek van Mac Barnett en Jon Klassen was in al zijn eenvoud een verrassend sterk prentenboek en werd bekroond met een Vlag en Wimpel-Penseel. Het eenvoudige gegeven (een driehoek past niet in een vierkant) was bijna briljant uitgewerkt.
In de opvolger Vierkant wordt Cirkel geïntrodceerd. Zij komt op een dag ‘aanzweven’ als Vierkant weer bezig is blokken naar de stapel bovenop de heuvel te brengen. Cirkel is onder de de indruk omdat ze denkt dat Vierkant beeldhouwer is en een prachtig portret van zichzelf heeft gemaakt. Ze noemt Vierkant een genie. Hij snapt er niks van en protesteert niet maar dat had hij beter wel kunnen doen. Als Cirkel voorstelt dat hij een beeld van haar maakt, zit hij met de gebakken peren. Het perfecte beeld dat hij voor ogen heeft, wil maar niet ontstaan. Hij blijft hakken en doorwerken totdat er nauwelijks iets van het blok over is. Toch is Cirkel opnieuw onder de indruk van het volgens haar betoverende resultaat. Ze vindt het perfect.
Perfectie is een begrip waarover blijkbaar verschillend gedacht kan worden. Wat de één wel ziet, ziet de ander niet. Klassen en Barnett kiezen vaak voor zo’n soort thema, waarbij verbazing en verschil van inzicht een voorname rol spelen. Vierkant vindt Cirkel perfect en dus moet het beeld ook perfect zijn en dat drijft hem tot wanhoop omdat het telkens niet goed genoeg is. ‘Dit is precies het tegenovergestelde van perfect’, jammert hij midden in de nacht en de regen en dan valt hij in slaap. Door de regen is er een plas ontstaan waarin Cirkel zich ziet weerspiegeld en feitelijk ziet ze zichzelf en noemt ze zichzelf perfect.
Toch wel weer een mooie twist met een fraaie voorleestekst (‘O moedertjelief’, fluisterde Vierkant) al is de verrassing er natuurlijk een beetje vanaf. Er komt ook nog een derde deel dat Cirkel gaat heten. Wie hier niet zo’n zin in heeft, kan zich verlaten op het magnifieke De wolf, de eend & de muis dat eerder dit jaar verscheen.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
