Een latin lover en de gruwelijke waarheid
Altijd jammer als de uitgever op de achterflap zelf al iets weggeeft van het verhaal. In het geval van Villa Serena staat de clou welbeschouwd al op achterkant. Daarover niet getreurd, als je de finesses wilt weten zul je toch netjes bij pagina één moeten beginnen. Daar ontmoeten we Fillis, een leuke jonge vrouw die zich soms zorgen maakt over haar uiterlijk en die een ‘prettig gestoorde’ beste vriendin heeft met een gigantisch decolleté. Fillis gaat terug naar de plek waar haar man haar heeft geprobeerd te vermoorden. Dit is het idyllische hotel Villa Serena in de Dominicaanse republiek.
Volgens de flaptekst gaat ze daar een gruwelijke waarheid ontdekken, maar vooralsnog houdt ze zich meer bezig met haar latin lover vakantieliefde. Een jongen zo mooi dat hij zo uit een reclame weggelopen had kunnen zijn. De seks is daarbij uitstekend. De lezer hoeft daar niets van te missen: de escapades zijn nauwkeurig beschreven. Fillis komt verder tot enig sociaal meegevoel als ze er achter komt in wat voor een krottenwijkje dit lekkere ding met zijn moeder en dochter woont. Niet dat ze iets met die kennis doet, maar toch. En jee, ze was helemaal vergeten dat ze niet aan de pil is, maar die zorg stopt ze snel weer weg.
Fillis verwordt zo tot een personage dat niet zou misstaan in een chicklit boek. De homovrienden ontbreken niet en een extra verhaallijn over waterschildpad Greenie verluchtigt het geheel nog wat verder. Fillis houdt niet van navelstaren en als ze zich al zorgen maakt dan zucht ze dat weg met haar ontspanningsoefeningen van de yoga. Zo blijft haar personage veilig oppervlakkig. En ja, ze ontdekt zo nu en dan ook wat. Eigenlijk steeds hetzelfde, maar goed, het houdt haar bezig. Het vakantievriendje blijkt niet zonder reden in het verhaal gebracht, want hij beschikt over een handige oom.
Dit wil allemaal niet zeggen dat dit geen leuk boek is. Het leest lekker weg, op een zonnige vakantiedag bijvoorbeeld. Er staan aardig anekdotes in over Fillis’ werk als basisschooljuf en de reeds genoemde ‘prettig gestoorde’ beste vriendin. Daarbij is er voor de afwisseling nog met de structuur gespeeld: je springt ongeveer per hoofdstuk om en om terug in de tijd. Zo kom je meer te weten over het afgelopen jaar en over Fillis’ ouders aan de hand van enkele jeugdherinneringen. Het maakt dat je benieuwd raakt naar de afloop en vlot doorleest naar het einde. Dat biedt nog een spannende slotscène en dan hup, het vliegtuig weer in.
