Over verliezen en opnieuw beginnen
[Recensie] In het Vrij Instituut voor Nijverheid maakt de diverse leerlingenpopulatie lesgeven niet altijd even vanzelfsprekend. De jonge Lore Wuytinck begon er met veel enthousiasme, maar raakte snel uitgeblust. Conciërge Sergei werd door zijn vrouw verlaten en de Armeense poetsvrouw Anna treurt om haar overleden zoon. In VIN raken hun levens langzaam verstrengeld.
Het onderwijs is niet altijd even gemakkelijk. Lore geeft al enkele jaren Engels en natuurwetenschappen aan leerlingen van technische richtingen in het VIN, een school met een grote populatie anderstalige jongeren. Na een beloftevolle start greep de desillusie haar bij de strot. Leerlingen zetten de klas op stelten, zonder dat ze er iets tegen kan beginnen – ze voelt zich “een onderwijsonding van bijna tweeëndertig”.
Sergei is als inwonend conciërge al jaren met de school verbonden, maar nu zijn vrouw Christelle hem verlaten heeft, komt ook zijn job in gevaar: de technisch directeur vindt een koppel noodzakelijk. Voor de Armeense poetsvrouw Anna is Sergei een “makkelijke man, iemand op wie te rekenen valt.” Samen vinden ze de liefde terug – maar onbedoeld zet Lore die onder grote druk. Uitgeblust en terneergeslagen zet ze een kleine stap, onbegrijpelijk voor Sergei en voor zichzelf:
“Eén ongelukkige vingerhaal heb ik op mijn geweten. Meer heeft mijn misstap van gisteren niet om het lijf. Een impulsieve schuifbeweging van ongeveer een seconde, meer was het niet, die zogenaamde rattenstreek.”
Deze rattenstreek stelt de liefde tussen Anna en Sergei zwaar op de proef. Enkel met de hulp van diezelfde Lore kan Sergei zijn Anna terugwinnen: door dodelijk geweld verloor zij haar zoon Arsen. Wanhopig is ze op zoek naar iets dat de herinnering aan hem levend kan houden …
Met VIN vertelt Ruth Lasters (1979) een verhaal over verlies en hoe daarmee om te gaan. Anna verloor haar zoon én de herinnering aan hem; Sergei verloor de liefde, vond die terug en dreigt die opnieuw te verliezen; Lore verloor haar zelfrespect. Ze hebben elkaar nodig. Het boek is klassiek van opzet. De handelingen zijn verre van spectaculair, wat een grote herkenbaarheid geeft – verlies is universeel. De langzame opbouw en de afwisseling in vertelperspectief tussen Lore, Sergei en Anna maken het boek zeer leesbaar. De taal is verzorgd, met levendige dialogen. Uitzonderlijk is VIN niet, maar zeker lezenswaard. Een aanrader.
–
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
