Een onderzoek naar de gevolgen van een jeugd in Japanse concentratiekampen
[Recensie] De titel Vingerafdrukken van een ZZP’er duidt er op dat men in feite altijd op zichzelf is aangewezen bij het oplossen van problemen. Alleen vlak na de geboorte is er hulp van buitenaf. Daarna is men een ‘Zelfstandige Zonder Personeel’.
Ineke van Geest beschrijft op een voortreffelijke wijze de problemen waarmee iemand te maken krijgt wanneer men zijn jeugd heeft doorgebracht in een Japans concentratiekamp. Het zijn soms maar kleine gebeurtenissen die maken dat men terugdenkt aan vroeger. Door een gebeurtenis die enigszins lijkt op datgene dat men vroeger al eens heeft meegemaakt raakt men soms in verwarring. Maar wanneer men die gedachte niet uit de weg gaat en er juist verder op ingaat komt een diepere laag van het bewustzijn naar boven. Hoewel het leven van een ieder anders verloopt zijn er toch basisprincipes waar men mee te maken krijgt. Overal laten we unieke ‘vingerafdrukken’ na die niemand anders heeft. Immers elk leven verloopt anders.
Na een zwaar ongeluk komen de herinneringen aan vroeger des te sterker naar boven en wordt een beschrijving gegeven van het leven in het kamp op Sumatra.
De psychotherapie wordt gezien als een ontdekkingsreis en leidt tot de conclusie dat het leven in feite een therapie inhoudt.
In haar zoektocht ontmoet ze zuster Sophie in het klooster die voor haar een voorbeeld is geweest. Ook Soeur Sophie heeft altijd voor zichzelf gezorgd. Nadat ze na de oorlog de draad van haar leven was kwijtgeraakt. Uiteindelijk heeft ze een huis kunnen kopen waarvan zij een klooster heeft gemaakt.
Soeur Sophie heeft de schrijfster op het spoor gezet van sjamanisme, waarbij het mogelijk is om de aandacht naar binnen te richten om tot een dieper bewustzijn te komen.
In deze trant wordt in dit boek wordt ook over liefde geschreven. Liefde is vrijheid, is lijden, is taboe, maar is ook kosmisch. De conclusie is: Liefde is onvertaalbaar. Een rode draad die door dit boek loopt is het verlangen naar de zee. De zee die de vrijheid geeft.
Een reis terug naar Indië brengt herinneringen naar boven van de boottocht toen naar Holland. Maar deze reizen verlopen totaal anders. Beschreven wordt een reis met een voormalige kampgenoot waarbij ook de plaatsen worden bezocht waar de Japanse concentratiekampen diepe sporen hebben achtergaten voor het verloop van het verdere leven. Meerdere zeereizen met containerschepen worden ondernomen.
De zeereis op een containerschip betekent voor de schrijfster een verblijf in een “zeeklooster” waardoor het mogelijk is om langzamerhand de weg naar binnen te vinden naar een hoger bewustzijn.
Als je het verleden de macht geeft over het verleden, heeft de vijand alsnog gewonnen.
—
Eerder is verschenen in het Nieuws Magazine nr. 3 van 2017 van de Stichting Japanse Ereschulden
