Sterk psychologisch thema wordt onterecht afgeraffeld
[Recensie] Marianne en Berend leven op het stille Vogeleiland. Voor Marianne is dit een vlucht uit haar onbegrepen leven, weg van haar familie. Aanvankelijk genieten ze van hun afgezonderd leven, maar de komst van hun baby zorgt voor een kentering. Marianne probeert weg te vluchten van het eiland, maar Berend weet dit te voorkomen. Ze is nu letterlijk en figuurlijk aan het eiland gebonden. Dit gedeelte van het verhaal wordt vanuit Berend en later vanuit dochter Pup verteld. De gedachten van Marianne worden wel duidelijk weergegeven, maar niet echt vanuit haar standpunt besproken.
Parallel loopt het verhaal van Nicole, de zus van Marianne. Zij worstelt met schuldgevoelens over de verdwijning van haar zus. Haar relatie met Casper loopt mis. Nicole probeert een nieuw leven op te bouwen in Spanje, in de geërfde finca van haar tante Willy. Na de dood van haar vader keert ze voor korte tijd terug naar Nederland. Uiteindelijk komen de verhaallijnen mooi samen.
Door de afwisseling in het vertelperspectief blijft het verhaal zijn spanning goed behouden. De korte hoofdstukjes zorgen er ook voor dat het boek vlot leesbaar is. Het verleden van Marianne komt ruim aan bod, zodat je haar beweegreden om met Berend weg te trekken goed begrijpt.
Vogeleiland is eerder een psychologische thriller, de onderhuidse spanning en een beklemmend gevoel zijn steeds sterk aanwezig. Maar naar het einde toe wordt het verhaal ongeloofwaardig. De laatste hoofdstukken worden afgeraffeld.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
