IJslandse beklemming biedt meer dan alleen kille gruwel
[Recensie] IJsland, 2016, een basisschool opent een tijdcapsule die tien jaar geleden gesloten werd. Erin zitten brieven van kinderen die in 2006 hun toekomst voorspelden. Aandoenlijk, behalve die ene die zes moorden aankondigt. Pas als de eerste dode te betreuren valt, neemt de politie de voorspelling serieus. Ook anderen op de lijst gaan eraan, de een nog wreder dan de ander.
Ingeloste belofte
Welk kind voorzag een moordreeks in een verre toekomst? Waarom worden die mensen afgeslacht? De auteur lost de belofte van een beklemmende thriller volledig in. Met dank aan politieman Huldar en psychologe Freyja, de hoofdpersonen die zowel samen als apart deze zaak proberen op te lossen. Dit duo heeft een verleden dat is beschreven in Yrsa’s vorige boek.
Onvervulde verlangens
Het tweetal neemt de lezer niet alleen mee in het onderzoek, maar ook in de plaatselijke samenleving. Het winterse, gure IJsland worstelt met een groot, onvervuld verlangen naar warmte en liefde. Tussen de regels door is voelbaar hoe het gebrek aan geborgenheid de bron van ellende is.
Toch zit er geen bitterheid in het boek. Integendeel, humor voert de boventoon. Lachwekkende perikelen van de hoofdpersonen en kleurrijke personages vormen een fraai tegenwicht tegen de gruwelen en de sociale schraalheid.
Onvoorziene, spannende draai
Een mooie combinatie met de spanning, die er inzit vanaf het begin. Ieder hoofdstuk leidt naar nieuwe ontwikkelingen, die telkens een onvoorziene, spannende draai geven aan het verhaal. Nooit raak je als lezer het spoor bijster, precies zoals het een goede misdaadroman betaamt.
Plot op z’n Agatha Christie’s
Zoveel verwachtingen moeten wel tot een sterke plot leiden. Maar erg origineel is de voltooiing niet. De afhandeling is op z’n Agatha Christie’s: alle gebeurtenissen worden nog eens op een rij gezet en verklaard. Helder en logisch, maar in geen verhouding tot de raadselen die de lezer in hun greep hielden. Dertig pagina’s voor het einde weet je het wel allemaal. Bij het slot vindt er nog een beetje karaktermoord plaats op de rustige hoofdpersoon, om toch nog wat spanning op te roepen. Jammer van deze doorzichtige kunstgreep in een verder uitstekend verhaal.
Hoop in de misère
Als toetje is er nog wel een verrassend nawoord, dat toch net weer een ander licht op de gebeurtenissen werpt. Ook eentje die de onderhuidse grauwheid van de IJslandse samenleving verlicht: ondanks alle misère is er hoop.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
