Een zoektocht naar liefde bij ‘Griekse halfgoden’
[Recensie] Catharina besluit na een gebroken huwelijk en enkele mislukte dates op vakantie naar het Griekse eiland Milos te gaan. De vraag die haar na al die mislukte relaties bezighoudt is of er nog deftige mannen rondlopen die wel respect hebben voor een vrouw. Ze wil daartoe voor de verandering eens een zuiders type proberen.
En proberen doet ze. Ze brengt een week op het eiland door en zit in die week niet stil. Al de eerste nacht brengt ze met een man door en de nachten die erop volgen weer met andere mannen.
Door het boek heen vervlochten wordt het verhaal van de autochtone bewoonster YiaYia en haar familie verteld. Het is dit verhaal en de sfeerschets van het eiland, zijn bewoners en hun eetcultuur waardoor ik niet ben afgehaakt. Het verhaal van Catharina en haar zoektocht naar de liefde van haar leven weet me niet te boeien en blijft vooral oppervlakkig. De karakters in het verhaal worden nauwelijks uitgewerkt en hebben weinig diepgang. Zo horen we over de eerste man met wie ze een nacht doorbrengt, wat haar toch goed leek te bevallen, nog maar een keer iets terug in het boek; worden emoties van Catharina slechts oppervlakkig aangestipt en blijven de gesprekken tussen de hoofdpersonen oppervlakkig.
Wat me echt stoorde in het verhaal is dat ik me als vrouw met geen mogelijkheid kon herkennen in de vrouwelijke hoofdpersoon. Al vanaf het begin van het boek had ik de bevreemdende ervaring dat het verhaal van de vrouwelijke hoofdpersoon door een man verteld werd. De vrouwelijke hoofdpersoon wordt daarbij opgezadeld met de voor sommige mannen karakteristieke beleving van seksualiteit gelardeerd met een continue stroom van seksuele toespelingen die soms subtiel maar meestal allerminst subtiel in de tekst verwerkt zijn, soms twee of drie per pagina. Omdat ik mij hierin als vrouw stoor, komt de vrouwelijke hoofdpersoon in het boek uitermate ongeloofwaardig en verre van authentiek op mij over. De auteur van het boek wordt op de achterflap echter als mysterieus gekenmerkt. Na enig zoekwerk op internet blijkt het inderdaad om een man te gaan.
Al met al vind ik het echt jammer dat de auteur ervoor gekozen heeft als hoofdpersoon van zijn debuutroman een vrouw te kiezen. Hij heeft zich daar wat mij betreft aan vertild. Mogelijk zou het boek geloofwaardiger zijn geweest wanneer hij dichter bij huis was gebleven en ervoor gekozen had de belevenissen van een mannelijke hoofdpersoon te verhalen. De sfeerbeschrijving van het eiland, haar bewoners en de plaatselijke eetcultuur zijn treffend, prettig leesbaar en roepen een vakantiegevoel op. De sfeertekeningen van Virginie Suys aan het begin van ieder hoofdstuk dragen daar zeker aan bij. Ze maken veel goed maar kunnen voor mij helaas niet opwegen tegen de irritaties die het boek verder bij mij oproepen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
