De langste wedstrijd van mijn leven
[Recensie] Veel patiënten schrijven hun ervaringen op en aldus tegelijkertijd de frustratie van zich af. Vaak gebeurt dat via een blog, maar tegenwoordig is het steeds eenvoudiger om in eigen beheer een boek uit te geven. Als een uitgever zelf brood in je verhaal ziet, is dat hopelijk omdat het bijzonder is of omdat het goed verwoord is. In het geval van Lindsey De Grande moeten we vrezen dat louter haar bekendheid (ze was Belgisch topatlete voor ze CML kreeg) heeft geleid tot publicatie.
Natuurlijk is het zuur, ook voor haar fans, dat haar sportcarrière ten einde is, maar geldt dat ook niet voor een willekeurige kantoorboekhouder? Het zou een troost zijn als het ziekteproces goed zou zijn beschreven. Maar helaas buitelen de clichés over elkaar heen (er rolt ‘een tsunami van tranen’ tijdens ‘de langste wedstrijd van mijn leven’), en ook de talloze Belgische uitdrukkingen maken het boek niet makkelijk leesbaar (‘ocharmen’, ‘foert leren zeggen kan ook eens deugd doen’). Toch kun je als patiënt misschien herkenning, hoop en troost uit dit verhaal halen. Maar dan moet je bereid zijn over al die bezwaren heen te stappen.
—
Eerder verschenen in Hematon Magazine
