Engelse thriller ontpopt zich als meeslepende roman
[Recensie] Winterhart is een thriller, zo staat met dikke letters op de voorkant. Het boek leest echter als een roman en doet de naam thriller geen eer aan. Het is meer een familiedrama over hoe twee vrouwen in het leven staan en hoe zij de familie om zich heen ervaren. Het vertelt twee verhalen in twee verschillende tijden. Eentje in het heden en eentje in de koude winter van 1947. De verhalen draaien om elkaar heen en wisselen per hoofdstuk. Ze spelen zich af op diverse plaatsen in Engeland. De personages komen goed uit de verf en zijn voldoende uitgewerkt. Als lezer beleef je zaken vanuit hun gedachtewereld, maar erg vlot verloopt het niet allemaal.
Noodlottig ongeval
Het verhaal in het heden gaat over Caitlin die denkt dat haar huwelijk succesvol is. Maar zowel zij als haar man lijkt geobsedeerd door haar beeldschone vriendin Sara. Een noodlottig ongeval zet haar leven maar ook dat van Sara op zijn kop.
Dan het tweede verhaal. In 1947 krijgt Engeland te maken met een van de strengste winters sinds mensenheugenis. De bewoners van Kings Harcourt Manor raken afgesloten van de buitenwereld.
Voor de weduwe Thomasina (Tommy) is het bijzonder zwaar, haar hele familie leunt op haar. Ze vindt troost bij haar kinderen en bij Fred, een vriend van haar broer. Maar als Barbara met haar dochtertje ook nog bij hen in huis komt, zet dat de familiebanden op losse schroeven.
Sensatie ontbreekt
Winterhart is teleurstellend. Vooral omdat Lulu Taylor een bekende schrijfster is die hoge verwachtingen wekt. Het verhaal is meeslepend, daar niet van, maar het ontbreekt aan de sensatie om op het puntje van je stoel te zitten met ingehouden adem. Daarom is Winterhart uiteindelijk onvoldoende om te overtuigen als thriller. Het is een zwak familiedrama waarbij heden en verleden op een enkel klein dingetje na samenkomen. Het geheel was erg voorspelbaar, het einde verre van verrassend.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
