Propvol verhaallijnen, maar o wat is het spannend
[Recensie] X manieren om te sterven is het langverwachte vervolg op Motief X dat in 2020 verscheen. Het is het vijfde deel uit de serie met inspecteur Fabian Risk in de hoofdrol. Auteur Stefan Ahnhem begint in X manieren om te sterven met een samenvatting van wat in Motief X is gebeurd. Standalone lezen is niet te prefereren, Stefan Ahnhem heeft de plot zó goed vormgegeven in het eerste deel dat het zonde zou zijn om die lijn niet helemaal te volgen. Bovendien spelen er naast het hoofdverhaal nog twee flinke verhaallijnen die hun oorsprong eerder in de serie vonden én een aantal kleinere lijnen.
Best ingewikkeld dus die verhalen van Stefan Ahnhem maar, o wat zijn ze goed. Je zit vaak op het puntje van je stoel in een poging samen met Risk te achterhalen wat de waarheid is. Want die waarheid is ver te zoeken. Wat te denken bijvoorbeeld van een seriemoordenaar die ogenschijnlijk geen motief heeft om zijn slachtoffers te doden. Die slachtoffers zijn ook niet aan elkaar te linken, totdat Risk het patroon herkent.
Daarnaast verdenkt Risk een van zijn medewerkers ervan dat hij ook een aantal moorden op zijn geweten heeft waaronder de dood van een geliefde collega die nu als zelfmoord te boek staat. Hij moet daarbij heel voorzichtig te werk gaan omdat Molander, zijn verdachte collega, goede connecties in de politiewereld heeft én een scala van mogelijkheden om het Risk moeilijk te maken. Hij trekt in dit verhaal dan ook zijn hele register open om ontmaskering te voorkomen. Het wrange is dat Molander en Risk elkaar hard nodig hebben om de seriemoordenaar in de kraag te kunnen grijpen
Alsof dat niet genoeg is, heeft ene Kim Sleizner, een hoge pief bij de Deense politie, ook nog een appeltje te schillen met Risk. Deze verhaallijn bestaat al wat langer in de serie, het geeft een inkijkje in de denkwijze van een narcist die een hoge positie bekleedt en daar op een gruwelijke wijze misbruik van maakt
X manieren om te sterven heeft op mij een diepe indruk gemaakt. Het is een dikke pil (509 bladzijdes) maar daar merk je nauwelijks iets van. De korte hoofdstukken, afwisselend in de verhaallijnen, houden het leestempo hoog. Ook het perspectief wisselt regelmatig, nu eens zit je in het hoofd van de seriemoordenaar, dan weer in dat van Kim Sleizner en gelukkig ook vaak in dat van Fabian Risk. De spannende momenten wisselen elkaar snel af, het boek levert nergens vaart in.
Het enige minpuntje is dat het met de hoeveelheid verhaallijnen wel erg ingewikkeld is om te volgen. Helemaal op het einde volgt er nog een mooie cliffhanger, we mogen dus nog uitkijken naar een volgend deel.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
