Eigenlijk Ariane
[Recensie] Bij Imara in de klas zit een zebra. Juf Cato denkt dat ze Zeb heet. Fout, vindt Ariane, “Ik heet Ariane.” Zo begint het verhaal van een klas. En er is niets vreemd aan.
Zeb is een boek voor 9+ maar een enkel verhaal is eveneens leuk voor jongere kinderen. De zesjarige die het eerste verhaal hoorde, reageert “huh”. Maar vindt het doodgewoon wat er verder gebeurt. En vooral grappig, heel grappig.
En hoe doet Gideon Samson dat? Verhalen vertellen waarin absurde dingen gebeuren maar die o zo grappig zijn; vreemd grappig? Verhalen waarover nagedacht wordt. Waarom vindt de meneer die grapjes verkoopt een mop een vies woord? Als voorlezer hoef je alleen maar voor te lezen, de vragen en opmerkingen rollen er gewoon uit. Leuke gesprekken met eigen oplossingen zijn net zo vanzelfsprekend als de verhalen.
Zo valt het ene verhaal gewoon in het andere. Het gebeurt nou eenmaal zo. Tegelijkertijd leren we de klasgenoten van Ariane kennen. Ook wat ieder beleeft. De verhalen kabbelen ogenschijnlijk voort maar er gebeurt wel veel. Huilen kan afgeschaft worden, een leeuw vragen terwijl je al een gazelle hebt, zelfvliegtickets kopen om geld uit te sparen!
De illustraties van Joren Joshua, oranjetinten met zwarte strakke accenten, tja die leuken de pagina’s ook op. En sluiten op een wonderlijke manier naadloos aan bij de verhalen. De hik uitgebeeld met kleine streepjes. Hoe kom je er op?
De titel van het laatste verhaal is een doorgestreepte Zeb, Ariane. Zeldzaam verrassend boek. De gebeurtenissen komen als een filmpje langs terwijl je weet dat het niet kan. Of wel?
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
