Facetten van de rouw
De Deense Caroline Albertine Minor confronteert haar personages met verlies, van een vader, een geliefde of een kind. Hoe kom je het verdriet te boven, vraagt ze zich af, en wil je het in feite wel te boven komen?
[Recensie] Anso is negentien wanneer ze uit Denemarken vertrekt om in Australië au pair te worden. Ze zorgt er voor de twee kinderen van het gezin O’Brien, speelt allerlei gekke spelletjes met hen en wordt de belangrijkste persoon in hun leven. Tot ze zich twee dagen voor Kerstmis een dik touw aanschaft, op Youtube opzoekt hoe je een strop legt en zich vervolgens ophangt aan een boom in de tuin van de O’Briens. Voor Anso’s ouders slaat het nieuws over de dood van hun dochter in als een bom. Hoe ga je daar mee om? Want ervaring heeft niemand daar echt mee, en wie ze toch heeft kan onmogelijk vertellen hoe het moet. Rouwen moet je immers zelf doen. Dat de moeder van Anso een paar weken later een stapeltje brieven toegestuurd krijgt van een Australische vrouw die beweert dat het de amoureuze correspondentie is die haar man Archie en Anso voerden, maakt het allemaal nog een stuk moeilijker.
Vergeet Archie Pey, is een van de zeven korte verhalen uit de bundel Zegeningen, geschreven door de Deense Caroline Albertine Minor. Het boek werd voor zowat alle belangrijke Deense literaire prijzen genomineerd en won er uiteindelijk ook twee. Zegeningen is dan ook een bijzonder knappe en ingenieus opgebouwde bundel. Niet alleen tonen de verhalen verschillende facetten van het rouwproces, Minor rijgt ze nog eens extra aan elkaar door nu en dan terug te keren naar het verhaal over Anso, bijvoorbeeld door het stapeltje brieven bij haar vriendin Franciska te laten belanden, waarna deze er veertig pagina’s lang niet toe komt ze te lezen.
Net na het verschijnen van de verhalenbundel deed Minor aan een journalist van de Deense krant Information de tragische autobiografische aanleiding voor het boek uit de doeken. Op een dag stonden er twee politieagenten aan de deur die zeiden dat haar vriend, en de vader van haar drie jaar oude kind, door een auto geschept was en met zwaar hersenletsel in het ziekenhuis lag, ‘kritiekloos’, zoals de neuroloog zei. Tuin der droefenis is het pakkendste en indrukwekkendste verhaal uit de bundel. De jonge vrouw die er de hoofdrol in speelt herkent haar vriend uiteindelijk niet meer en gaat mondjesmaat inzien dat er niets anders opzit dan met een gebroken hart afscheid nemen. “Op een bankje in Engehavenparken gaven we het gewoon op,” luidt de openingszin.
Hoe verleidelijk rouw en verdriet ook mogen zijn, Minors personages beseffen uiteindelijk dat ze er zich niet kunnen blijven in wentelen. Wie weg wil van de doden moet de levenden omarmen leren ze, en dus trekken ze zich op aan vrienden en onbekenden die soms onwetende redders worden. Dat ondervindt Therese uit het titelverhaal, die niet in staat is om haar baby Aaron de borst te geven omdat ze te weinig melkproductie heeft. In Pernille vindt ze een vriendin die naast haar eigen kind ook Aaron kan zogen. Allemaal vinden ze zo iemand, behalve de vertelster uit het autobiografische Tuin der droefenis. Zij is nog niet klaar met rouwen en kan dus nog geen afscheid nemen. Wellicht zal ze er eerst een verhalenbundel aan moeten wijden.
—
Eerder verschenen in KnackFocus
