“Zelfs geen kanker hebben is geen reden om te juichen”

De eerste zin

“Lieve heer, dacht ik.”

Recensie

En daarmee heeft u meteen ook de kortste zin uit Christophe Vekemans nieuwe roman gelezen. In Mensen als ik brengt hij immers op zijn bekende flamboyante manier een stukje uitbundige autobiografie. Of net niet,

“Je moet er toch niet aan denken dat we alleen maar filosofen zouden hebben?”

Precies een jaar geleden werd René ten Bos de Nederlandse denker des vaderlands. De perfecte functie om het volk te verheffen, zou je zo denken, maar nee dus. Ten Bos schreef een boek waarin hij juist aantoont dat die verheffing alleen maar miserie oplevert: “We zitten allemaal in onze bubbel,” zegt hij,

De zoon van Slavoj Zizek en Johnny Rotten

Het klimaatdenken is een oppervlakkige religie geworden, aldus de Britse filosoof Timothy Morton, vol geboden en verboden, waardoor het op termijn steeds meer tegenstand zal opwekken. De weg vooruit leidt volgens hem de diepte in, recht naar ons onderbewuste vol morbide fantasieën over dood en verderf. Welkom in de wereld van de duistere ecologie.

Nieuwe studies over God, Allah en de ziel

Reza Aslan poogt mensen te overhalen soefi te worden. Ali Rizvi ziet hen liever als atheïsten door het leven gaan. Beiden strijden ze voor de ziel van de moderne moslim. En ongewild ook een beetje voor een westerse, individualistischere invulling ervan, zo blijkt.

[Essay] Toen Henri Breuil begin twintigste eeuw in een Franse grot een rotstekening vond van een mensenfiguur met de poten van een beer,

Nogmaals de twintigste eeuw

De eerste zin:

“Ik hoorde Daniel Hilfiger in de stem aan de andere kant van de lijn.”

Recensie

Tijdens de Koude Oorlog lag een van de grootste Canadese militaire bases in Frankrijk, in Marville om precies te zijn, vlakbij de Belgische grens. Alles bijeen woonden er 3500 mensen op de militaire terreinen,

“Ik zat te huilen in de kerk en ik was niet de enige”

De eerste zin

“Ik herinner me dat ik de deurposten schuurde, dat ik spierpijn had, mijn vingers kapot waren, dat ik het hout blanker en gladder zag worden en ik zeker wist dat ik gelukkig was.”

Recensie

Jacob is koster in een klein klooster dat steeds minder broeders telt en de lege cellen vult met leken op zoek naar zin.

“Het zijn zo’n verleidelijke beesten”

Voor velen onder ons blijft het bij dromen, maar Jacqueline Yallop deed het ook echt. Ze verhuisde naar het zuiden van Frankrijk, kweekte er twee varkens op tot schatten van karbonaden en werd er een ander mens door. “Het was een fantastische ervaring,” zegt ze, “Zelfs stoere macho’s heb ik door de knieën zien gaan voor de charmes van een varken.”

[Interview] Dertien jaar geleden verhuisden Jacqueline Yallop en haar man Ed van Engeland naar Zuid-Frankrijk.

Narigheid in Frankrijk

De eerste zin

“Wat een belachelijk einde”

Recensie

Dat is wat de de hoofdpersoon uit Owen Donkers’ Dryocopus denkt. Met een opengereten rug en een verhakkeld been ligt hij in een van de reusachtige bossen rond Metz. Wat er gebeurd is kom je niet te weten. De enige informatie die je krijgt is dat hij er de achtjarige Denis op uit gestuurd heeft om hulp te halen.

De redenen voor verslaving

Sigrid Rausings Maalstroom is een emotioneel en intellectueel diepgravend boek over haar broer en schoonzus die samen ten onder gingen aan harddrugs. Je bent nooit alleen verslaafd, schrijft ze,  je omgeving is dat altijd samen met jou. 

[Recensie] Wanneer er een Hollywood-film over je wordt gemaakt, zoals beursmakelaar Jordan Belfort overkwam in The Wolf of Wall Street,

Een mijlpaal in de Iraanse literatuur

Bijna negentig jaar geleden schreef Sadegh Hedayat zijn korte, enigmatische roman De blinde uil. Het boek werd een mijlpaal in de moderne Iraanse literatuur die ook vandaag nog steeds fier overeind staat.

[Recensie] “Sommige mensen beginnen op hun twintigste al af te sterven, terwijl heel veel anderen pas aan het einde van hun leven,