De nieuwe Vondel
[Recensie] Ramsey Nasr doet het uitstekend als Dichter des Vaderlands [de recensie is uit 2014/red.]. Hij zit vooraan als er iets gebeurt, en niet alleen in Nederland, schuift aan bij Pauw en Witteman met nieuwe verzen over zaken als de geldcrisis, de bezuinigingen op kunst, onze nationale identiteit, hij shockeert de poëtische watjes met zijn onverdacht engagement, hij bezoekt zelfs de Birmese oppositieleidster Aung San Suu Kyi, kortom, hij lijkt zijn draai helemaal te hebben gevonden.
Raar genre trouwens, het bevlogen en geëngageerde vers, het moet een beetje drammen en zeuren, niet al te subtiel doen over misstanden. Dus zijn Nasrs vaderlandse gedichten van crisis en angst grosso modo even woordenrijk als compromisloos. Neem zijn befaamde boutade tegen premier Balkenende:
“zo, JP, hoe voelt het om te liegen
en dan te moeten zien dat het gedrukt staat?
hoe voelt dat, om als christendemocraat
de zijde van herodes te verkiezenen honderdduizend kinderen te doden
omwille van één koning? volkenrecht?”
Een gedicht dat het met zijn felheid en directheid in zich heeft een evergreen te worden, in de traditie van de hekelverzen van Vondel.
Anders dan de meeste gedichten die door anderen in deze tijd geschreven worden, is het werk van Nasr niet ironisch of cynisch of terneergeslagen maar vol echt gevoelde kwaadheid, die soms uitmondt in regelrechte retoriek: “ik hang mijzelf niet op/ maar pak een pen/ en schrijf u dit gedicht” maar voor hetzelfde geld volop dichterlijk durft te zijn “aan mijn voeten brabbelt de kosmos/ onverstaanbare peutertaal”.
Het jasje van nationaal dichter zit Nasr echt als gegoten, het brengt het beste in hem boven en je kunt alleen maar hopen dat hij die dichterlijke energie over twee jaar, als hij het stokje overgeeft, weet te behouden. Nou vooruit, nog een lekker bekkend stukje nieuw volkslied, gericht tegen Wilders zo te zien: “veel liever word ik door een volk/ van hunnen aangerand/ dan mee te gaan in deze kolk/ van schoft en vaderland.” Amen.
—
Eerder verschenen op Poëzieclub
