"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Bloedwetten 1 - Vonnis

Zaterdag, 24 februari, 2018

Geschreven door: Sophia Drenth
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Passie en gedrevenheid in vampieren epos

Disclaimer: Ik ken de auteur sinds vorig jaar van de terdoopbestelling van Ganymedes 16, waarna ik een deel van BloedwettenVerlossing heb gelezen als proeflezer, en vervolgens dit boek op de Castlefest Wintereditie bij haar heb aangeschaft. Ik heb ook meegewerkt aan de boekpresentatie van het tweede boek.

Over Bloedwetten had ik al veel gehoord de afgelopen jaren, ik had recensies gelezen, en heb Sophia zelf ontmoet en leren kennen als een gedreven, gemotiveerd auteur. Toch aarzelde ik met het boek te lezen, aangezien ik dacht dat het onderwerp (vampiers) me niet zou bekoren. En omdat het altijd moeilijk is een boek te lezen waar zoveel mensen enthousiast over zijn: wat als mijn mening dan anders is?
Maar laat ik met het belangrijkste beginnen: de reputatie van Bloedwetten als een van de toppers van de Nederlandse fantastiek de afgelopen jaren is mijns inziens geheel terecht. Ik was door recensies gewaarschuwd voor het wat archaïsche taalgebruik, met negentiende-eeuwse invloeden, maar om eerlijk te zijn heb ik daar helemaal niks van gemerkt. Ik vond het boek juist prettig lezen. Er zat veel vaart in. Een paar zinnen die misschien net wat vlotter hadden kunnen lopen, maar dat is mijn beroepsdeformatie als eindredacteur die dat opmerkte. Als lezer zat ik helemaal in het verhaal. En dan niet eens vanwege het plot, maar vooral vanwege de emotie.
Ik meen te hebben begrepen dat de auteur dit boek is gaan schrijven na een nachtmerrie, en dat lees ik erin terug: het beklemmende gevoel, het gevoel niet te kunnen ontsnappen aan wat je achtervolgt, de innerlijke verscheurdheid. Roan Storm heet niet alleen storm, maar hij is ook nog eens stormachtig. Zijn gevoelens malen, maar met een ijzeren wilskracht houdt hij zichzelf onder controle. Ik ben fan van hoofdpersonen die worden gedreven door hun idealen, en die daar zichzelf voor willen opofferen. En Roan is zo iemand. De auteur weet zijn passie en gedrevenheid heel goed weer te geven, net als zijn innerlijke gespletenheid.

Roan wordt omgeven door een hele groep interessante karakters. De jagers, met elk een eigen identiteit en aandoenlijk op een goede manier in de wijze waarop ze zich rond Roan scharen. De mysterieuze Collignon, die niet in een vakje te stoppen is, en Eisenwoud, die duidelijk de tegenstander is van Roan, en die glad en gluiperig is waar Roan eerlijk is en oprecht. Een interessante dynamiek. De vrouwelijke karakters vond ik helaas niet zo opvallend aanwezig of goed uitgewerkt.
Verder was ik aangenaam verrast door de wereld die Sophia heeft geschapen, met 19e eeuwse elementen en allusies aan horrorverhalen (de vergelijking met de serie Penny Dreadfull is denk ik terecht – die heeft zeker dezelfde sfeer!). Haar wereld heeft echter ook heel originele kanten, zoals het bloedpulver en alles eromheen, dat ideeën van verslaving (die toch al met vampirisme samenhangen) expliciet maakte, maar ook de grenzen tussen goed en kwaad op een interessante manier wist te verleggen. De gemaakten waren ook complexer dan ik had vermoed, en hun ondergrondse rijk is door de auteur beeldend weergegeven. Ook hier ontstaat een stormachtige mix, die aan het eind van het boek nog dichter bij het ontploffen staat dan aan het begin.
Laat ik tenslotte de actiescènes noemen waarbij mijn hart echt in mijn keel zat. Niet voorspelbaar en met veel inleving opgeschreven, zoals het hoort.
Er waren wel kleine tekortkomingen aan te wijzen, die ook al door een andere recensent benoemd zijn: de rare introductie van de naam Ath’vacii (kende de hoofdpersoon die naam eerder nog niet? Dat zou raar zijn), en het concept van auto-transfusie, wat zeker het element van een perpetuum mobile met zich meedraagt, en als de gemaakten inderdaad voeding nodig hebben, zou dit systeem niet mogen werken. Een lichaam, kennelijk ook een gemaakt lichaam, heeft voedingsstoffen van buiten nodig. Dit vond ik maar een heel klein punt en het verstoorde mijn plezier bij het lezen maar heel even. Bovendien: het is niet alsof deze manier van overleven erg gezond is voor de hoofdpersoon …
Kortom: iedereen die zich graag echt wil laten meeslepen door een verhaal, die met de knieën opgetrokken in een comfortabele stoel wil huiveren bij een spannend boek, met voldoende romantiek (zonder dat het overheerst), raad ik Bloedwetten van harte aan.

Sociologie Magazine
Eerder verschenen op Hebban

Boeken van deze Auteur:

De Nepvampier

De bloedstollende avonturen van Vladimir von Rotenbeck 1 - De Nepvampier

Bloedwetten 2 - Verlossing

Bloedwetten 1 - Bloedwetten

Bloedwetten - 1000 Nachten