Teveel geleuter, te weinig onderzoek
[Recensie] In De hoofdzonde maken we kennis met Sanna en Eir, twee rechercheurs op een Zweeds eiland. Eir is overgekomen van het vasteland om de partner van Sanna, Bernard, te vervangen als hij met pensioen gaat. Eir krijgt gelijk veel voor haar kiezen. Eerst wordt er een meisje gevonden die zichzelf van het leven heeft beroofd, de volgende dag wordt er een vermoorde vrouw gevonden. De zaken lijken niets met elkaar te maken te hebben, maar het lijkt toch anders te zijn.
Het begin viel tegen. Het duurde lang voordat ik helemaal in het verhaal zat en ik echt getriggerd werd om door te lezen, ook al wordt het meisje in het eerste hoofdstuk al gevonden en vrij snel daarna de vermoorde vrouw. Toch stort het verhaal na de eerste paar hoofdstukken in. Er gebeurt weinig, de focus ligt op Sanna en Eir. Breed uitgemeten wordt wat deze twee zoal hebben meegemaakt in het verleden. Bij Sanna wordt het zo vaak herhaald dat het irritant is.
In de basis is dit De hoofdzonde een goed verhaal. Er wordt mysterie gecreëerd rond het dode meisje en de vermoorde vrouw. De uitwerking had echter beter gekund.
Dit verhaal leent zich prima voor een vervolg, want de personages zijn uitgediept, een goede basis om er verder over te schrijven. Ook het einde is halfopen, dus er kan goed op verder geborduurd worden. Maar het liefst wel een vervolg waar de focus iets minder op Sanna en Eir ligt en wat meer op het onderzoek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
