Landschap in beweging
[Recensie] Mooi is het citaat van Frederik van Eeden (1867) waarmee het boek begint:
‘Menigeen voelt een zekere huivering, als hij hoort gewagen van de eilanden, die de noordelijke grens van ons land uitmaken en acht ze niet veel meer dan barre, onherbergzame zandbanken te midden van een onstuimige en gevaarlijke zee. Hunne namen worden op alle scholen, gelijk zoveele namen, van buiten geleerd: men ziet ze op de kaart, en daarbij bepaalt zich alles wat men van hen weet. Weinigen komen er toe, die eilanden te bezoeken, en die weinigen hebben doorgaans gansch andere bedoelingen dan natuurstudie. Hun oppervlakkige beschrijvingen schrikken den weetgierige af, en zoo blijven die zoo hoogst merkwaardige plekjes van ons land onbezocht en ongekend…’
Dit is inmiddels wel veranderd…
De eilanden zijn al tientallen jaren alom bekend, geliefd en mogen zich in een grote stroom toeristen verheugen. Wellicht gaan ze soms ook wel enigszins gebukt onder de 1 miljoen mensen die erheen jaarlijks trekken. In 2009 is de Waddenzee terecht tot werelderfgoed verklaard hetgeen ook verplichtingen met zich meebrengt.
Dit boek is een interessante en levendige impressie van de Waddeneilanden die tot de 13e eeuw te voet over het Wad bereikbaar waren. Ten gevolge van de St. Luciavloed is de huidige situatie van de Waddenzee tot stand gekomen.
De schrijver weet de sfeer van eilanden prachtig te vertolken in woord en beeld. Er zijn mooie portretten van uiteenlopende eilandbewoners: een schilder, jutter, vrijwilliger van het KNRM, wadloper, natuuropzichter, pensionhoudster, verkeersleider in de Brandaris, vogelwachter van de Boschplaat en een kooiker.
Alle eilanden komen afzonderlijk met hun geschiedenis, mensen en cultuur aan bod. Oude citaten roepen de sfeer van vervlogen tijden op. Ook de ‘overkant’ krijgt aandacht: Wieringen, de Afsluitdijk, Harlingen, Holwerd en het Lauwersmeer evenals de kleine eilandjes Griend en Rottum.
Dit is een mooi en sfeervol boek in een liggend formaat dat mooi aansluit bij de vorm van de eilanden. Wie het leest, krijgt zin om er weer eens heen te gaan. Beeld en tekst sluiten goed op elkaar zijn en vormen een mooi samenspel.
—
Voor het eerste gepubliceerd op De Leesclub van Alles
