Narigheid in Frankrijk
De eerste zin
“Wat een belachelijk einde”
Recensie
Dat is wat de de hoofdpersoon uit Owen Donkers’ Dryocopus denkt. Met een opengereten rug en een verhakkeld been ligt hij in een van de reusachtige bossen rond Metz. Wat er gebeurd is kom je niet te weten. De enige informatie die je krijgt is dat hij er de achtjarige Denis op uit gestuurd heeft om hulp te halen. En dat die toch al een hele tijd weg is.
Terwijl hij het steeds kouder krijgt, denkt de man terug aan hoe het zo ver is kunnen komen. Pauline, al vijftien jaar zijn partner, had een onderzoeksbaan aangeboden gekregen in Saarbrücken. Omdat hij wonen in Duitsland niet zag zitten en Frankrijk verkoos, zochten ze een appartement in Metz, van waaruit Pauline zou pendelen. De man zou het huishouden doen, en schrijven natuurlijk, want hij moest dringend beginnen aan zijn vierde roman.
Maar zo verloopt het niet echt. Van schrijven komt weinig in huis. Veel meer tijd steekt hij in het verkennen van de bossen rond Metz op zoek naar zeldzame vogels, en dan meer bepaald spechten, wat hij de dorpsgekken onder de vogels noemt. Hij heeft ook nogal wat tijd nodig om zich de gewoontes van het Franse leven eigen te maken en wordt af en toe door zijn hoogbejaarde buurvrouw om hulp, en vooral ook aandacht gevraagd. En dan is er nog Céleste natuurlijk, de vrouw die hem Frans leert en met wie het wonderwel lijkt te klikken. Zijn Pauline ziet hij nog amper aangezien zij van zes uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds van huis is, en Céleste blijkt maar al te gewillig om deze leegte in te vullen.
Dryocopus, wat trouwens de Latijnse naam is voor de specht, zou een glad wegleesromannetje over liefde en overspel kunnen zijn, maar dat is dan wel even zonder Donkers gerekend natuurlijk. Niet alleen weet je vanaf de eerste pagina dat er geen happy end komt, dat hij een sarcastisch doorslaggevende rol geeft aan een zwarte specht is ook bijzonder. Ook wat stijl betreft, is Dryocopus een bijzonder boek. Hele paragrafen zijn in zinnetjes van een woord of drie geschreven, waardoor je als lezer een andere tijdsbeleving krijgt, en het gevoel veel intenser mee te leven met de personages.
—
3 vragen aan Owen Donkers
Het hoofdpersonage van uw boek is een romancier die drie boek heeft geschreven en in Frankrijk inspiratie vindt voor een vierde. Wellicht geen toeval dat hetzelfde voor u geldt?
Donkers: “Ook al voel ik me er niet aan gebonden, toch vertrek ik altijd vanuit mijn eigen verhaal. Wie wil immers een boek lezen vol verhalen die ik zomaar in het wildeweg uit mijn duim heb zitten zuigen? Wanneer ik dus langere tijd in Frankrijk of Amerika verblijf, vindt dat een weerslag in mijn boeken. Toen ik in Amerika woonde kreeg ik opeens interesse in vogels. Ik werd een echte vogelaar, net zoals het hoofdpersonage van Dryocopus, al speelt dat boek dan in Frankrijk. Iedere schrijver vertelt graag iets over de wereld die hij een beetje kent en de dingen waarover hij zelf enthousiast is. Dat levert de leukste verhalen op.”
U heeft een bijzondere schrijfstijl, waarbij u gebruik maakt van heel erg korte zinnetjes. De ‘Great Dutch Novel’ moeten we van u nooit verwachten?
Donkers: “Zeg nooit nooit, want in dit boek zijn mijn zinnen al langer dan in mijn vorige. Dat iedereen zei dat ik zo staccato schreef, was ik een beetje beu aan het worden. Maar blijkbaar is het nog niet voldoende. Tijdens het schrijven probeer ik altijd zo kort mogelijk te zijn en zo veel mogelijk te schrappen. Het is niet zo dat ik aan mijn werktafel ga zitten en er in een ruk een roman uitram. Ik denk over iedere zin na en beslis voortdurend dat het met een of een paar woorden minder ook wel kan. Vandaar dat ik korte boekjes schrijf. Ik kan het ook niet helpen.”
“Is de schrijver niet per definitie een mislukkeling?”denkt uw hoofdpersonage, “Schrijven over het leven, in plaats van het te leven.” Geldt dat ook voor u?
Donkers: “Ja, dat moet ik helaas bevestigen. Heel veel schrijvers waar ik van hou bakken er in het echte leven niet zo veel van, maar ze schrijven wel fantastische boeken waarin dat leven waar ze niet zoveel van bakken centraal staat. Dat is voor mij interessante lectuur. Ik betwijfel of ze wel zo tevreden zijn met dat leven. Ik denk dat er best wel veel schrijvers zijn die hun roem willen inruilen voor een wat meer geslaagd leven. In de eerste plaats denk ik dan aan … Nee, ik noem liever geen namen. Dat zou niet kies zijn.”
—
Eerder verschenen in Focus Knack
