Nazinderend debuut
[Recensie] Hannelore Bedert (Deerlijk, 1984) is een Vlaamse singer-songwriter met enkele gelauwerde albums ( onder andere Ademruimte) op haar palmares. Met haar debuutroman Lam werd zij genomineerd voor de Bronzen Uil (Willemsfonds ) en zij prijkt op de shortlist van de Hebban Debuutprijs 2019. Door het overlijden van haar echtgenoot begin 2019 staat haar muzikale carrière op non-actief. “Ik beloof af en toe nog iets van me te laten horen, maar enkel als ik iets zinnigs te zeggen heb.” (HLN, 08 juni 2019). Die belofte is nu waarheid, niet met een lied, maar met een boek.
Lam is het aangrijpend verhaal van een jonge vrouw die met een aantal traumatische gebeurtenissen uit haar jeugd afrekent. Lucia, het hoofdpersonage in deze roman, woont in de stad, al tien jaar. Ondanks de drukte die er heerst is zij eenzaam en ze krijgt haar leven maar moeilijk op het juiste spoor. Haar leven is een puinhoop. Dat heeft alles te maken met een aantal ingrijpende gebeurtenissen tijdens haar jeugd. Na lang aarzelen zoekt ze contact met Louise, haar enige vriendin en toeverlaat. In één rake zin schetst Louise de gemoedstoestand van Lucia.
” Je moet gewoon leren ademen, jij.”
Lucia is pas zes als haar moeder haar achterlaat in een snikhete auto en daarna, alsof ze een zuchtje wind was, verdwijnt, zonder enig spoor achter te laten. Al vlug blijkt dat haar vader niet in staat is om Lucia alleen op te voeden; hij verdiept zich in zijn werk en laat zijn dochter thuis in eenzaamheid achter.
Het verhaal speelt zich af in twee periodes: de jeugd van Lucia en het heden. Vooral de flashbacks leren ons veel over de trauma’s die zij als kind en adolescente moest verwerken en druppelsgewijs laat de auteur ons kennismaken met de psychische achtergronden van het hoofdpersonage.
Opmerkelijk is het hoe Hannelore Bedert omgaat met de thema’s in het verhaal. Eenzaamheid is een terugkerend onderwerp en de auteur laat er geen twijfels over bestaan: eenzaam zijn heeft verschillende nuances. Het is zeer duidelijk dat Lucia, na de verdwijning van haar moeder, eenzaam is: geen ouder in de nabijheid en geen echte vrienden. Eenzaamheid in de betekenis van alleen zijn, aan je lot overgelaten. Een tweede nuance is de eenzaamheid in een drukke omgeving, bijvoorbeeld de stad. Dat geeft Hannelore duidelijk aan in de eerste bladzijden van het boek. Het thema pesten komt veelvuldig aan bod, ook als oorzaak van eenzaamheid. Het blijft een actueel thema en toch zit het nog zeer vaak in de taboesfeer. De auteur neemt geen blad voor de mond en schrijft klare taal: de gevolgen van pesten zijn vaak niet te overzien. De aanpak van deze twee hoofdthema’s maken dat dit verhaal, dit boek een sterk debuut is. Daarvoor, maar ook wat betreft originaliteit, verdient Hannelore een dikke pluim. Met een aangrijpend en pakkend verhaal, zonder heikele thema’s te schuwen, heeft zij weinig moeite om de nieuwsgierigheid te prikkelen, de spanning tot het einde te bewaren en de aandacht van de lezer op scherp te houden. Lam is een debuut dat lang na de laatste bladzijde zal nazinderen: het is moeilijk om Lucia en Louise los te laten. Ik kijk met aangescherpte interesse uit naar volgend schrijverswerk van Hannelore Bedert.
—
Eerder verschenen op Hebban
