Leven met een hersentumor
[Signalering] Op de foto op de achterkant van haar boek kijkt Ingeborg van Beek je levenslustig en uitdagend aan. De foto op de voorkant is intrigerender. Met een enigszins berustende blik staart ze in het niets, ondertussen de tekst onthullend die aan de binnenkant van haar rechterarm is getatoeëerd: dum vivimus vivamus, ‘laat ons leven zolang we leven’. Altijd tricky, want het gaat er nooit meer af, en misschien schrik je ook wel potentiële lezers af die denken dat het een moeilijk boek is. Een zakenpartner op een congres in het buitenland ziet er abusievelijk een uitnodiging in om te proberen haar het bed in te krijgen. Maar het citaat verraadt ook intelligentie, bevestigd door zowel inhoud als schrijfstijl van dit indrukwekkende boek.
Ingeborg doet op een nuchtere en bij vlagen ook humoristische manier verslag van haar leven met een hersentumor, zonder de daar zo vaak mee gepaard gaande pathos, hoe begrijpelijk dat laatste vaak ook is als je ten dode lijkt opgeschreven. En ze heeft alle reden tot klagen: onherstelbaar ziek op het drukste kruispunt van haar leven: zeer jonge kinderen en een veeleisende baan waar vaak reizen onlosmakelijk verbonden is met goed verdienen. Ze is gezegend met een fantastische partner, die niet alleen waarneemt waar zij uitvalt, maar ook zichzelf wegcijfert wanneer zij het een keer ongelofelijk op haar heupen heeft gehad. Hij zou er ook eens een boek aan moeten wijden, want het aspect van de weinig aandacht krijgende en zichzelf opofferende partner is nog steeds een onderbelicht thema in de kankerliteratuur. Fijn aan dit boek met zijn niet zo fijne onderwerp zijn de vlotte zinnen, spanning (jawel), rake observaties en verrassende beelden (nooit eerder verdriet met stromende lava vergeleken gezien). Kopen en lezen: je leeft maar één keer.
—
Eerder verschenen in Hematon Magazine
