De wonderbaarlijke avonturen van een treuzelende dame
[Recensie] Is het onopvallende leven van een vrouw van middelbare leeftijd in de Amsterdamse binnenstad interessant genoeg voor een boek van enkele honderden pagina´s? Het is een vraag die onwillekeurig bij je zou moeten opkomen bij het lezen van Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar. Observaties, columns, verhaaltjes, aaneengeregen tot een boek, dat is het wel, maar wat is deze dame leuk!
Misschien is dat wel het voornaamste criterium voor de definitie van literatuur: het alledaagse boven zichzelf uittillen. Want het is alledaags wat de hoofdpersoon meemaakt en toch ook zoveel meer. Net zo goed is het een genadeloos inkijkje in de Amsterdamse inner circle van gearriveerde en erg veel would-be gearriveerde schrijvers.
De pen van Cindy Hoetmer is vlijmscherp en vaak op het pijnlijke af. Maar eigenlijk nooit ontsporend in saaiheid. Evenmin in opportuun te kijk zetten. Het is alsof Cindy ondanks haar latente ontevredenheid weigert te oordelen. Waar je een sneer verwacht over bijvoorbeeld haar deelname aan een soort Maori-cursus, een hilarisch hoofdstuk, komt er geen oordeel.
Maar ze geeft zichzelf wel bloot door twijfel. Een vrouw van middelbare leeftijd, groot en oud volgens eigen zeggen, die lijdt aan een onoverkomelijk uitstelgedrag, die te veel drinkt en geen langdurige relaties kent. Waarbij je soms bijna mompelt: mens doe iets! Maar dankzij Cindy´s observaties is haar gedrag ook voorstelbaar. Anders zou het onuitstaanbaar zijn.
Soms doet ze hierin denken aan de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Strout, die met haar Olive-serie ook zo´n onuitstaanbaar iemand, zo liefdevol beschrijft, dat je van haar gaat houden. Zo verhaalt Hoetmer over haar alter ego, of is ze het gewoon zelf, met twee niet erg geslaagde romans op haar naam en nu vooral bezig met schrijven van verhaaltjes op Facebook. Verhaaltjes die de aandacht trekken van een uitgever, die haar vraagt de columns te bundelen in een email.
Alles speelt zich af in en rond een aantal kroegen in de Amsterdamse binnenstad. En al snel begrijp je je eigen afkeer van die grachtengordel. Alle vooroordelen worden rap bevestigd en na de eerste pagina´s word je bang dit boek al snel uit verveling aan de kant te moeten leggen. Maar Cindy weet dit te voorkomen door haar open, bijzonder grappige terloopse schrijfstijl. Daardoor vergeef je haar het al te alledaagse bestaan. En dat is bijzonder knap. Zo knap, dat je na de laatste bladzijde spijt voelt dat het voorbij is.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub Van Alles
