Een vergetelijk liefdesverhaal
De website van kersverse schrijver Rick van Leeuwen wekt veel sympathie op (de domeinnaam is op zich al geestig: www.leeuwenrick.com), waardoor ik het bijna niet over mijn hart kan verkrijgen iets naars over zijn eerste boek te zeggen. Ik zal dus beginnen met iets aardigs: het verhaal is vlot geschreven en de verhaallijn verloopt soepel, waardoor het boek lekker wegleest. Helaas is dit niet genoeg, want wat dit boek absoluut mist, is diepgang.
Hoofdpersoon Eddie is niet alleen een onverbeterlijke zuipschuit en leugenaar, maar heeft ook nog eens de neiging om alles wat los en vast zit in zijn zakken te steken. In de klassieke literatuur werd een dergelijke anti-held al vaak genoeg in de harten van de lezers gesloten, maar in Misschien sliep je al wordt het ons erg moeilijk gemaakt sympathie voor de hoofdfiguur op te brengen. Hij is en blijft tot aan het eind een loser met een onvervulbare droom.
Het boek begint met een situatie die voor begin-twintigers erg herkenbaar is Zinnen als ‘Er hadden wat minder smileys in [het mailtje] mogen staan’ dragen hiertoe zeker bij. Al na de eerste zin zit je direct in het verhaal. Eddie is student en heeft een bijbaantje waar hij een hekel aan heeft. Hij ontmoet zijn grote liefde Merel en beleeft met haar een stormachtige relatie. De spanningen tussen hen beginnen als hij een baan in het bedrijf van haar vader afwijst. En waar seks in het begin van de relatie nog een hoofdrol speelt, kiest Eddie tegen het einde er steeds vaker voor de hand aan zichzelf te slaan. Als hij tijdens zo’n actie in het huis van zijn schoonouders door hen betrapt wordt, is het definitief over tussen hem en Merel.
In het boek wordt het heden voortdurend afgewisseld met flashbacks die telkens nogal uit de lucht komen vallen, wat een beetje vermoeiend leest. Voordeel is dat je de hoofdfiguren op deze manier wel goed leert kennen. Bovendien worden hun beweegredenen stukje bij beetje duidelijker. Maar de aandacht van de lezer wordt slechts fragmentarisch vastgehouden en dan nog uitsluitend bij de twee à drie heftige scènes waar het boek om draait. Daarnaast worden een aantal pikante passages uiterst beeldend beschreven. Nu is dit niet zo raar, want dit lijkt soms een vereiste te zijn in de Nederlandse literatuur, maar hier komen ze een beetje geforceerd over. Tegen het einde van de roman lijkt het even goed te gaan met Eddie, maar helaas blijkt zijn egocentrisme sterker dan hemzelf, waardoor hij Merel voorgoed kwijtraakt.
Een eenvoudig verhaal met tussendoor zinsdelen die niet meer lijken te zijn dan opvulling van de pagina’s, bijvoorbeeld tijdens een potje tennis: ‘Als ik in het net sloeg, spatten er druppels van de netband.’ Desondanks is het een uiterst dun boekje geworden, wat het weer uitermate geschikt maakt om van de zomer mee te nemen naar het strand.Wellicht heft een vrolijke, zonnige omgeving de somberheid van dit verhaal een beetje op.
