Niet top, wel beter dan de voorganger
[Recensie] De thrillers van Lee Child met Jack Reacher als hoofdpersoon zijn voorspelbaar en tamelijk constant van niveau. Ze bevatten telkens terugkerende elementen, de opbouw is volgens vertrouwde patronen en de afloop is ook geen verrassing; Reacher wint. Volgende delen zijn immers alweer uitgebracht. Onder de radar was een uitzondering qua niveau. Dat was een heel matig boek, op het randje van slecht. Er kan een keer een misser tussen zitten maar of dat een incident is blijkt dan wel weer bij het volgende deel: Nachthandel. Dat is gelukkig wel weer beter, maar het heeft niet de kwaliteit van de beste delen uit de reeks.
Kleine aanleiding, grote gevolgen
Reacher is weer eens onderweg, met de bus dit keer. Tijdens een pauze stapt hij uit en ziet een ring in de etalage van een winkel in tweedehands spullen. Het is niet zomaar een ring, maar één die je krijgt bij bijzondere omstandigheden in krijgsdienst. Zo’n ring verwacht je niet in zo’n winkel. Die doe je alleen maar van de hand als nood hoog is. Het ding kan ook gestolen zijn. Voor Reacher is dat genoeg aanleiding om de winkelier te bevragen hoe hij eraan is gekomen.
Zoals vaker begint het klein. De ring blijkt afkomstig van de eigenaar van een wasserette die een dekmantel blijkt te zijn voor zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Nachthandel. Uiteindelijk blijkt het om verdovende middelen te gaan die via een bijzonder kanaal worden gedistribueerd. Het spoor brengt hem bij de eigenaresse van de ring die belang blijkt te hebben bij die handel. Het is een verslaving, een afhankelijkheid met een verrassende, trieste achtergrond.
Ook in Nachthandel zijn er weer genoeg vertrouwde elementen. Af en toe een knokpartij, er is een knappe vrouw in het spel, een misdadiger die lokaal nogal machtig is want bedreigend, het speelt zich af in een afgelegen gebied. Evenzeer herkenbaar is de stijl. Korte zinnen, korte hoofdstukken, een zeer zelfverzekerde hoofdpersoon die altijd alles in de hand lijkt te hebben.
Maar deze reeks is genietbaarder dan de meeste andere actiethrillers. Dat komt door het tempo, in verhouding is dat laag. Je hebt niet het gevoel in een op hol geslagen raceauto te zitten wat bij andere boeken in dat genre wel vaak voorkomt.
Het komt ook door de hoofdpersoon. Intelligent, meer diepgang dan je bij andere personages ziet, maar vooral de onderkoelde, droge humor doet het hem. Die is in Nachthandel gelukkig wel weer van het oude niveau.
—
Voor het eerst gepubliceerd op JK Leest
