"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Pindakaas en Sushi 2

Zaterdag, 30 mei, 2020

Geschreven door: Roderick Leeuwenhart
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Wervelwind van Japanervaringen

[Recensie] Dit boek lijdt aan het ‘middelste boek/film syndroom’. Natuurlijk is dat bewust gedaan. Net als in bijvoorbeeld The Empire Strikes Back volgt op een op zichzelf staand openingsdeel, een tweede deel waarin alles fout gaat en dat eindigt op een domper. Alles ter voorbereiding van deel 3 waarin dan alsnog een gelukkig einde kan volgen. Een beproefde strategie in trilogieland. Maar het heeft als gevolg dat de kijkers/lezers van het tweede deel eindigen met frustratie en teleurstelling. Dat is vooral een probleem als je niet verwacht dat de trilogie deze opbouw volgt. Ik had dat hier in elk geval niet door, want ik meende dat er in drie delen drie Japanervaringen werden beschreven. Dus ik werd verrast, maar niet heel aangenaam.

Bovendien vond ik hoofdpersoon Marle wel heel onsympathiek in dit verhaal. Het komt misschien omdat ik niet tot de doelgroep behoor, en het was ook al aangekondigd op de achterflap (“Wat als je zelf de schurk van het verhaal blijkt te zijn?”), maar ik had grote moeite om met haar mee te blijven leven, nadat ze zelfzuchtige keuze na zelfzuchtige keuze maakte. Ik vond Florian ook niet al te sympathiek met zijn “oh, als jij die aflevering van Game of Thrones al hebt gekeken heeft het geen zin ze nog samen te kijken, want het is alleen gezellig als het voor ons allebei de eerste keer is als we het kijken.” De woede van Joyce is volkomen terecht. Ik dacht dat de verschillende bovennatuurlijke verschijningen Marle op het rechte pad zouden brengen, maar dat gebeurde niet. Zelfs niet toen Florian haar daar een duidelijke opening voor gaf. Het was voor mij wat onbevredigend dat dit deel van haar karakterontwikkeling tot het volgende boek bewaard blijft (waarschijnlijk).

Wat wel fantastisch was in dit boek was de wervelwind van Japanervaringen. Als een fantasyschrijver neemt Roderick de lezer mee naar een hele nieuwe wereld met vreemde gebruiken, maar geheel geloofwaardig. Het wordt goed duidelijk wat een reis naar Japan zo memorabel kan maken, vooral voor een geek. Met levendige beschrijvingen, en een vlotte pen tovert Roderick niet alleen prachtige landschappen tevoorschijn, maar ook gruwelijke monsters. De verwerking van Japanse mythologie zorgde voor goede spannende scenes en een stukje actie. Dit aspect van het boek vond ik zelf het leukst. Laat ik ook de tekeningen noemen die het verhaal verlevendigen! Sowieso is Rodericks schrijfstijl een plezier om te lezen. Hij zoekt duidelijk naar het juiste woord op de juiste plek en wil fris zijn, origineel. Dat leidt tot interessante beeldspraak. Geen taal die je in slaap sust, maar woorden als een frisse regen in je gezicht. Het doet me denken aan Tais Teng en het is niet geheel toevallig dat die fantastische schrijver hem al heeft opgemerkt en met hem samenwerkt. Dat hij soms uit de bocht vliegt en dat soms zijn taalvondsten niet totaal werken vergeef ik hem graag. Het derde boek van deze serie ga ik ook lezen en ik verwacht dat wat tevredener te kunnen dichtslaan. Voor de geeky lezers, vooral liefhebbers van manga en anime, is dit een erg onderhoudende YA-roman.

Ons Amsterdam

Eerder verschenen op Hebban


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.