Romantische en moralistische feelgoodthriller overtuigt de sceptische lezer
[Recensie] Rooksluier, dat gaat vast weer over een brandweerromance, dacht ik toen ik de titel in mijn recensielijst voorbij zag komen. De schrijfster heeft inmiddels een aardig portfolio aan hulpverleningsromans opgebouwd. Kort samengevat, dit is er ook weer een. Is dat per se negatief? Nee, Terri Blackstock weet met haar romantische thriller toch weer te boeien. En dat had ik eigenlijk niet meer verwacht. Het is knap hoe ze het toch wat uitgekauwde genre van stoere held – meelijwekkende jeugdliefde toch mooi vorm weet te geven. De stoere brandweerman die terugkeert naar zijn geboortedorp om van zijn verwondingen te herstellen, zijn jeugdliefde diep in de penarie na een scheiding aantreft.
Toen ik het begin las, was ik even bang dat het een erg standaard, voorspelbaar boek zou worden. Wel weet ik nu opeens wat meer over de combinatie van brandweerman en parachutist. Voorspelbaar is Rooksluier inderdaad op het gebied van goed en kwaad. Het is overduidelijk wie er aan de goede kant, of aan de slechte kant staat. Of toch niet?
Christelijke boodschap
Interessant is het kijkje in het rechtssysteem van de Verenigde Staten, dat blijkbaar toch niet zo rechtvaardig is als soms gedacht. De overduidelijke christelijke boodschap die de schrijfster mee wil geven, is relevant voor christenen, maar niet zo scherp aangezet dat het voor seculiere lezers hinderlijk is. De spanning van het boek wordt er zeker niet minder door, het geeft juist een extra laag en uitleg onder de gedragingen van de hoofdpersonen.
De thema’s zijn duidelijk aangegeven: problematiek rondom scheiding en kinderen, justitiële dwalingen en de eeuwenoude strijd tussen roddels, geruchten, aannames en de waarheid. Laten we overigens het thema alcoholisme niet vergeten. Dit wordt pakkend omschreven en is blijkbaar niet exclusief voor bepaalde lagen van de bevolking.
Rooksluier leest lekker weg, onbewust leef je toch intens mee als de personages onrechtvaardig behandeld worden. De machteloosheid komt op momenten echt binnen. Het is heerlijk om eens lekker duidelijk een personalisatie van het kwaad aan het einde van het boek ten val te zien komen. Het gevoel van rechtvaardiging komt goed over. Wel is de scene in het Witte Huis wat over de top en echt Amerikaans. Gezien het knuffelgehalte ook ruim voor de coronacrisis.
De omschrijvingen van de personen, gedrag en woonomgeving zijn weleens poëtischer geweest bij Blackstock. Maar die liggen normaal dan ook op een hoog niveau, dus zijn ook zeer acceptabel in deze uitgave. Rooksluier is geen literair hoogstandje, maar wel heerlijk op een herfstige zondagmiddag.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
