Emotie en plottwist, maar toch net dat stapje te ver
[Recensie] Salomonsoordeel is een verwijzing naar het verhaal van de bijbelse Koning Salomon. Twee vrouwen sliepen met hun kindjes in een bed. Eén van de moeders gaat per ongeluk op haar kind liggen waardoor het sterft. Wanneer iedereen wakker wordt claimen beide moeders de moeder te zijn van het nog levende kindje. Aan Koning Salomon de taak om te kiezen wie de echte moeder is.
De titel is goed gekozen want het verhaal dat Van Beek vertelt lijkt precies op dat van Salomon-verhaal. Sanne en David Soesterberg zijn een dagje naar het strand met hun dochter van anderhalf. In een moment van onoplettendheid verdwijnt de kleine meid. Een grote zoektocht wordt gestart, maar Marit wordt niet gevonden.
Vijf jaar later kiezen David en Sanne ervoor om mee te werken aan een tv-uitzending van misdaadjournalist Eric de Winter. De verwachtingen van de ouders zijn niet hoog en het is de laatste stap die ze willen zetten om alles af te sluiten. Maar dan komt het team van De Winter op verschillende sporen.
In het Franstalige gedeelte van België lijkt men Marit gevonden te hebben. Eén probleem: het is nu de zevenjarige, geadopteerde dochter van de familie Phillipart. Een strijd over bij wie Marit nou thuishoort begint.
Martyn van Beek heeft ervoor gekozen om in het boek af te wisselen in perspectief. De hoofdstukken waarin je Sanne en David Soesterberg volgt zijn geschreven vanuit het perspectief van Sanne (ik) en de andere hoofdstukken, waarin je het team van Eric de Winter volgt, zijn geschreven vanuit een hij/zij-perspectief. Het onderzoek blijft hierdoor ‘neutraal’ terwijl de angst, boosheid en het verdriet van Sanne en David juist enorm tot ons doordringen.
We leren de personages kennen. Subtiel, zonder dat alles er bovenop ligt. Van Beek laat zien vaardig te zijn in ‘show, don’t tell’. Dit komt ook tot uiting in de emotionele spanning in Salomonsoordeel.
De ‘thrillerachtige’ spanning blijft echter uit. Tot de personages, vanaf ongeveer halverwege het boek impulsieve keuzes gaan maken. Dit doordat het eerste gedeelte van het boek in het teken staat van het zoeken naar Marit en het tweede gedeelte zich meer richt op ‘wie heeft dit gedaan?’.
De schuldige aan deze hele situatie kwam niet als een enorme verrassing. De subtiele aanwijzingen die Van Beek door het boek heen geeft maken het al snel een duidelijke zaak. Neemt echter niet weg dat de onderhuidse spanning blijft. De auteur verweeft alles namelijk prachtig met de formaliteiten van Justitie (ook de strijd tussen België en Nederland) en Jeugdzorg. Elke stap die gezet wordt in dit proces kan alles weer helemaal omgooien.
Het einde laat mij achter met gemixte gevoelens. Aan de ene kant was de plottwist verrassend. Maar ook voelde het einde als een stap te ver, te veel geprobeerd.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
