Leuk bedacht verhaal, maar wat is het traag en slordig
[Recensie] Het Noorse dorpje Skygge leeft al jaren in duisternis. Zes maanden per jaar is het donker. Dat is echter niet altijd zo geweest. ‘De grote aardbeving’ heeft ervoor gezorgd dat de zon ’s winters niet meer boven de bergtoppen uit kan komen. De vader van Sam werkt al die tijd aan een oplossing, maar na de zoveelste mislukking besluit hij om met het gezin naar Jamaica te vertrekken, het geboorteland van zijn vrouw. Een paar maanden na de verhuizing ontvangt Sam een brief van zijn beste vriendin Kirstin uit Noorwegen. Hij moet zo snel mogelijk terugkomen. Ze heeft zijn hulp nodig om het kwaad dat zich schuilhoudt in de schaduw te verslaan.
Het verhaal is origineel en goed bedacht. Op sommige plekken op de wereld is het inderdaad zes maanden per jaar donker. De oorzaak van de duisternis is goed bedacht en uitgewerkt. Wat er gebeurt met Sam en Kirstin als ze deze oorzaak hebben ontdekt, is spannend en beeldend beschreven.
Helemaal geen spanning
De Groot neemt de lezer in vijf delen mee in het verhaal van Sam dat zich afspeelt in Noorwegen en Jamaica. Skygge komt langzaam op gang. In de eerste twee delen zat helemaal geen spanning, het is een uiteenzetting van gebeurtenissen en conversaties was weinig bijdragen aan het verhaal. Het deel dat zich in Jamaica afspeelt had er helemaal uit gekund. Zeker omdat Kirstin nu ‘het grote geheim’ ontdekt heeft en niet de hoofdpersoon. Als Sam in Skygge was gebleven, had hij het kunnen ontdekken en had De Groot op deze manier de spanning kunnen opbouwen.
Vanaf hoofdstuk 12 (het boek heeft 17 hoofdstukken) kwam het verhaal goed op gang en had Sam een doel. Het werd toen ook prettiger om te lezen, omdat je als lezer voelt dat er naar iets toe gewerkt wordt en de spanning zich opbouwt. De schrijfstijl van De Groot wisselt sterk. In het begin schrijft hij beeldend met metaforen, daarna wordt het weer heel kinderlijk en daarna weer ‘volwassen’. Soms vroeg ik me ook af of ik een young adult of een kinderboek zat te lezen.
Verder zaten er nog wat foutjes in, zoals een hoofdletter na een komma of twee verschillende vervoegingen van werkwoorden (verrieden en verraadde) op één pagina. De opmaak had beter gekund. De zinnen verspringen niet waardoor het één lap tekst lijkt op een pagina. Vooral met dialogen leest dit onprettig omdat het lijkt alsof iemand een betoog houdt in plaats van dat het een gesprek is.
Verkeerde been
De Groot gebruikt witregels als er een nieuwe alinea begint. Echter, onderaan veel pagina’s loopt de tekst niet helemaal door tot onder, maar stopt eerder. Hierdoor lijkt het alsof er op de volgende pagina een nieuwe alinea begint. Dit is dan niet het geval, het verhaal gaat gewoon verder. Als lezer word je dus elke keer op het verkeerde been gezet. Vanaf het derde deel, wanneer Sam terugkomt naar Skygge, komt het verhaal goed op gang en leest het lekker vlot weg.
—
Voor het eerst verschenen op Perfecte Buren
