Europa’s vergeten krijgskunsten
[Signalering] De Brugse classicus en stadsgids Bert Gevaert is gefascineerd door de middeleeuwse krijgskunsten. Hij heeft die bestudeerd en is instructeur bij het Brugse schermgilde ‘de Hallebardiers’. Gevaert ergert zich zo aan de op effect berekende en historisch onjuiste manier waarop de krijgskunst in films wordt vertoond, dat hij die voor de periode van 1320 tot 1630 naar waarheid heeft beschreven en verbeeld. De vechtkunsten zijn veel minder ruw en beweeglijk dan het vechten waaraan de bezoekers van films zich verlustigen. Gevaert biedt de lezer die ook kijker is een rijkdom aan voor het eerst gepubliceerde tekeningen uit verschillende manuscripten. Bijvoorbeeld die van de 15de-eeuwse vechtmeester Hans Tallhofer en gedetailleerde prenten van de Friese graveur Schelte van Bolswert voor het monumentale 17deeeuwse Académie de l’espée van Gérard Thibault d’Anvers. Daarbij blijft het niet.
Gevaert vertelt alles over wapens en harnassen, maar ook over de rol van fameuze schermgilden in de Vlaamse steden. En dat met eindnoten die vaak meer doen dan alleen verwijzen naar bronnen en literatuur. Voor wie na 273 pagina’s nog trek heeft in meer, is een indrukwekkende epiloog aan het boek toegevoegd met informatie over de huidige toernooien van beoefenaars van de middeleeuwse vechtkunst van verenigingen die zijn aangesloten bij de International Federation of Historical European Martial Arts (HEMA). De leek die een voor hem onbekende wereld betreedt, krijgt een overzichtelijke lijst van toepasselijke termen en wie meer wil lezen kan terecht in de gedroomde bibliografie, opgesplitst in manuscripten, incunabelen en oude boeken, compleet met verblijfplaats en signatuur (!), secundaire en algemene literatuur, en online informatie. Helaas ontbreekt een index die het mogelijk maakt dit overvolle boek ook als naslagwerk te gebruiken. Omdat Gevaert zich op het zwaardvechten concentreert roept hij geestverwanten op zijn werk uit te breiden met studies over de krijgskunsten die hij een (te) bescheiden plek heeft gegeven. Liefhebbers en leken mogen hopen dat ze dat net zo doen als Bert Gevaert.
—
Voor het eerst verschenen in Geschiedenis Magazine
