Weinig samenhangende psychologische roman die zich op karakters concentreert
[Recensie] Twee meisjes van acht en elf verdwijnen op een zomerochtend, terwijl ze aan het spelen zijn in Petropavlovsk Kamchatsky, de hoofdstad van het vulcanische schiereiland in het uiterste oosten van Rusland. Vanaf dat moment volgt Disappearing Earth (vertaald als Verdwijnende aarde), het romandebuut van de Amerikaanse Julia Phillips, een aantal families op wie de gebeurtenis impact heeft. De moeder, uiteraard, maar ook de politie-inspecteur en de moeder van een meisje dat eerder verdween, maar waar de politie niet naar omkeek, misschien omdat ze inheems was in plaats van Russisch.
De hoofdstukken zijn min of meer losstaande verhalen en aanvankelijk vraag je je als lezer af wat het een met het ander te maken heeft. Naar mate de tijd vordert, verknopen de levens zich tot ze tegen het eind bij elkaar komen (maar niet allemaal). Phillips slaagt er knap in om een dozijn karakters neer te zetten, ieder met hun eigen twijfels over het leven aan de rand van de wildernis. Ze heeft een jaar lang in Kamchatka geleefd om onderzoek te doen voor haar boek en dan lees je eraan af.
Disappearing Earth werd in de Verenigde Staten alom bejubeld. Ik vond het een beetje tegenvallen. Het begint als een thriller, maar laat die invalshoek al snel varen voor een weinig samenhangende psychologische roman die zich op karakters concentreert, om aan het eind alsnog geforceerd in thrillermodus terug te keren. Alsof iemand gezegd heeft: “mooie sfeertekening, Julia, maar er moet wel iets van spanning in, anders krijgen we het niet verkocht. O ja, en maak er een roman van in plaats van een verhalenbundel.” Uiteindelijk is het vooral de setting van de roman die overtuigt, niet het rammelende plot.
—
Eerder verschenen op Christiaan Jongeneel
